در سده نوزدهم، اروپایی ها سخت بر این باور بودند که وطنشان درخور وفاداری و ایثار است. این عواطف ناسیونالیستی همزمان با دگرگونیهای نشأت گرفته از

انقلاب فرانسه و جنگ های ناپلئون (۱۸۱۴-۱۷۸۹)، که طی آن ارتش فرانسه بیشتر سرزمین های اروپایی را عرصه تاخت و تاز خود قرار داد برانگیخته شد

مقاومت نظامی برابر سپاهیان ناپلئون در بسیاری کشورها حس هویت ملی را برانگیخت چون سربازان برخلاف گذشته غیر مزدور و برخاسته از توده مردم

بودند رشته های زبان فرهنگ و تاریخ مشترک ملی تحکیم یافت. میهن پرستانه به واسطهٔ نهضت رمانتیک که عشق به میراث ملی را ارج می نهاداحساسات

میهن پرورپرشورتر نیز می شد.

ناسیونالیسم به عنوان یک نهضت انقلابی ،سیاسی به یکپارچگی سرزمینهایی انجامید که پیش از آن به حاکم نشینهای بسیار کوچک تقسیم شده بودند (مانند آلمان و

ایتالیا) و نیز در کشورهای زیر سلطه بیگانه همچون لهستان و بوهم بخشی از چک و اسلواکی کنونی) شورش به پا کرد.

ناسیونالیسم به ویژه در مقوله ،زبان نهضت فرهنگی پرتوانی  بود.

هنگامی که آهنگسازان به عمد آثارشان را از هویت ویژهٔ ملی برخوردار می ساختند، ناسیونالیسم بر موسیقی رمانتیک تأثیر گذاشت آهنگسازان رمانتیک از

آوازها و رقصهای عامیانه بهره میگرفتند و ملودی هایی بدیع و نو می آفریدند که رنگ و بوی عامیانه داشت. آهنگسازان ناسیونالیست، اپراها و آثاری برنامه ای

ساخته اند که الهام گرفته از تاریخ و افسانه ها بود

آثار موسیقی در این دوران پُر آشوب و سراسر تحول، نمادی از گرایشهای ناسیونالیستی بود و گاه شنوندگان را به تظاهرات تند سیاسی برمی انگیخت. جوزپه

وردی، اپرانویس ایتالیایی به عمد لیبرتوهایی را برمی گزید که تنفر و انزجار مردم از حکمرانان اتریشی را دامن بزند و به همین سبب سانسورچی ها همیشه او

را در تنگنا میگذاشتند تا صحنه هایی را که می توانست ضد اتریشی یا ضد سلطنت شمرده شود تغییر دهد. چنین وضعیتی در سده بیستم هنگام منع اجرای پوئم

سنفونیک مولداو ساخته اسمتانا در پراگ، زادگاه آهنگساز، نیز رخ داده است.