گوستاو مالر (۱۹۱۱ - ۱۸۶۰) واپسین آهنگساز بزرگ رمانتیک اتریشی است. او قلمروهای تازه ای در صداهای ارکستری گشود که بر بسیاری از آهنگسازان

اوایل سده بیستم تأثیر ،گذاشت اما اهمیت آثار او تا نیم سده پس از مرگش چندان که باید درک نشد. مالر در بوهم زاده و در شهر کوچکی بزرگ شد که پدرش

در آن میخانه دار بود. موسیقی پیرامونش را آوازها و رقصهای روستاییان بوهمیایی و نیز مارشهایی تشکیل میداد که توسط ارکستر نظامی محلی به اجرا در

میآمد این تماس اولیه با موسیقی عامیانه و مارش، بعدها بر سبک آهنگسازی او تأثیر گذاشت. در نوجوانی، به تمرین پیانو میپرداخت و بی وقفه آهنگ می

ساخت پانزده ساله بود که به کنسرواتوار وین راه یافتاو در کارهای هنری آشتی ناپذیر بود و پیامد این سرسختی آن شد که بسیاری از اجراکنندگان او را مستبد

بدانند. گرچه مالر در مقام رهبر ارکستر به سرعت پرآوازه شد اما برای کسب اعتبار به عنوان ،آهنگساز ناگزیر از تکاپوی فراوان بود

موسیقی مالر

موسیقی مالر اغلب برنامه دار و بازتاب تکاپوی مداوم او برای درک معنای زندگی است. آثار او شامل نه سنفونی (و) سنفونی ناتمام دهم که آن نیز اجرا میشود

و چند سیکل آوازی برای آوازخوان و ارکستر است که از سیکل های آوازی او می توان به شیپور سحرآمیز پسرک ۳ (۱۸۸۸) و شاهکار عظیم او ترانه زمین

۴ (۱۹۰۸) اشاره کرد. مالر میگوید : سنفونی جهان است سنفونی میبایست همه چیز را در برگیرد.» او به پیروی از سنفونی نهم بتهوون (گرال)، در چهار

سنفونی از سنفونی هایش از صدای انسان بهره گرفته است. سنفونی های مالر اغلب از نظر مدت اجرا و شمار اجراکنندگان بسیار عظیمند برای مثال، سنفونی

هشتم او معروف به سنفونی هزاره ۵ (۱۹۰۷) یک ونیم ساعت به طول می انجامد و اجرای آن به هشت تکخوان گر ،پسران دو گروه کُر کامل دیگر و

ارکستری غول آسا نیاز دارد. با این همه ،همه مالر اغلب ارکسترهای غول آسایش را برای دستیابی به جلوه های ظریف موسیقی مجلسی به کار میگیرد که در

آن لحظه فقط برخی سازها به اجرا می پردازند